ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗΣ ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΛΙΓΟ ΝΑΥΑΓΟΣ ΛΙΓΟ ΤΡΕΛΟΣ ΛΙΓΟ ΗΡΩΑΣ ΛΙΓΟ IRONMAN
IRONMAN DISTANCE, δυο λέξεις που μου είχαν γίνει αθλητικό όριο. Δεν είναι μόνο ο αγώνας είναι η σκέψη να φύγω από το σπίτι στην Κεφαλονιά για ένα μεγάλο ταξίδι 8 ωρών παρέα με την αγαπημένη μου σκυλίτσα που πέφτει σε κατάθλιψη αν την αφήσω πίσω.
Παρασκευή βράδυ βόλτα στην όμορφη Ολυμπιακή Ακτή Κατερίνης χαιρετισμός με πολλούς συναθλητές ανταλλαγή απόψεων για τον αγώνα.
Σάββατο ο καιρός δείχνει ότι μας ετοιμάζει κάτι όμορφο για να θυμόμαστε. Και ναι ξυπνάμε με αυτή την εικόνα να έρχεται με καθυστέρηση 45 λεπτά μετά την προγραμματισμένη εκκίνηση αφού δεν μπορούσες να δεις τίποτα.
Πόλεμος συναισθημάτων και αδρεναλίνης εκεί στα πολύ βαθιά να νιώθεις λίγο ναυαγός λίγο τρελός λίγο ήρωας λίγο ironman.
Και να μετά από 3800 μέτρα πατάω στεριά και ακούω το πρώτο χειροκρότημα της ημέρας καθώς κατευθύνομαι στην ζώνη αλλαγής. Θα πρέπει να αποφασίσω αν πάρω μαζί μου αντιανεμικό αφού ο αέρας και το κρύο είναι δυνατά. Επιλέγω να μην το πάρω για να μην με καθυστερήσει στην κόντρα του αέρα, μάλλον λάθος μου, αφού ένιωσα αρκετά το κρύο με το τριαθλητικό κορμάκι για 7.50 ώρες και 180 χιλιόμετρα μέσα στην βροχή κινούμενος με 25-28 χιλιόμετρα.
Αβαρία στην δεξιά αερόμπαρα από τα πρώτα χιλιόμετρα μάλλον από το πολύ σφίξιμο με τα χέρια μου λόγω κρύου ξεβιδώθηκε η βίδα άλεν που την κρατούσε και όχι μόνο πλέον κρατούσα μόνο τιμόνι αλλά φοβόμουν μήπως φύγει και μπλέξει στις ρόδες.
Μετά από ώρα ένας συναθλητής που είχε κλειδί μου το έδωσε και το έφτιαξα προς μεγάλη ανακούφιση μου. Φυσικά τον ευχαρίστησα για αυτό αλλά θα πρέπει μαζί με τα άλλα εργαλεία που έχω πάντα να έχω και αυτό μαζί μου σε άλλους αγώνες.
Είχα πει ότι αν κατέβω από το ποδήλατο θα τερματίσω σίγουρα τον Μαραθώνιο των 42.195 μέτρων, δεν είχα υπολογίσει όμως ότι η καταιγίδα θα γινόταν χειρότερη κάθε ώρα που περνούσε. Δεν άντεχα άλλο το βρεγμένο κορμάκι όλη την ημέρα κάποια στιγμή προτίμησα να τρέχω ημίγυμνος για να αποφύγω αυτή την αίσθηση αλλά γρήγορα φόρεσα ένα αντιανεμικό που με κρατούσε λίγο ζεστό χωρίς την επαφή του βρεγμένου.
Νομίζω ότι αυτό ήταν η αιτία να αποφύγω την υποθερμία από την οποία εγκατέλειψαν πολλοί Άξιοι συναθλητές.
Παρόλα αυτά ήταν τόσες οι σχηματισμένες λίμνες που περάσαμε πολλές φορές που ο τελικός χρόνος στον Μαραθώνιο 5.50 ώρες σίγουρα δεν ήταν στα σχέδιά μου έναντι του 3.47 που έχω στον Μαραθώνιο της Αθήνας και το λέω σαν μέσο σύγκρισης της δυσκολίας.
Και εκεί που λες τα έχω δεί όλα ξαφνικά στην παραλία της Κατερίνης ένα μαύρο σύννεφο καπνού και μια μεγάλη φωτιά να ξεπηδά δίπλα από την διαδρομή του αγώνα σε ένα τροχόσπιτο που καίγεται με την πυροσβεστική να κάνει το σενάριο του αγώνα Χολυγουντιανό αλλά και κάποιους ανθρώπους να κοιμούνται άγνωστο που μέσα στα αναφιλητά τους για τον χαμό της στέγης τους.
Στον τερματισμό ήταν απίστευτη η εικόνα μέσα στην καταιγίδα ξεπερνούσε την φαντασία μου ήταν ένα όνειρο που το έζησα μια φαντασίωση ερωτική χωρίς προηγούμενο για τα χρόνια που έρχονται μια διήγηση του παππού στα εγγόνια και τα παιδιά να γίνουν καλύτεροι από αυτόν.
Πρώτα ο Θεός στο 70.3 πάλι τον Μάιο στην Κατερίνη.
Ευχαριστώ TRIMAN.
Ευχαριστώ Γεράσιμε Βαρτελάτο για την φυσιοθεραπεία πριν και μετά.
Ευχαριστώ Χρήστο Παλάσκα.
Αφιερωμένος ο αγώνας ζωής στον γιό μου Κωστή και την οικογένειά μου και βέβαια τον αθλητικό Σύλλογο πού ανήκω τον Δρομέας Θράκης όπως επίσης στην ομάδα τής καρδιάς μου Προοδευτική.
Νίκος Σιδηρόπουλος Ironman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου