ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΚΙΔΑ

     Πριν αρχίσω να γράφω εδώ, πρέπει πρώτα από όλα να χαιρετίσω την δημιουργία του blog sportsthea. 

     Φαντάζομαι δεν επιδιώκει ο δημιουργός του απλά να προσθέσει άλλο ένα, και μια από τα ιδία στα ήδη υπάρχοντα. Ελπίζω πως θα αποτελέσει μια άλλη φωνή, και θα δώσει μια άλλη διάσταση στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία χωρίς φανατισμούς και ομαδικές κραυγές.

     Έχω πάρει απόφαση να γραφώ όπως έκανα και στο παρελθόν με χιουμοριστική διάθεση και βλέποντας τα πράγματα με μια άλλη ματιά. Και για αυτό και ο τίτλος της στήλης και το μάτι πάνω στην κερκίδα.
     Αρκετά όμως με τα ευχολόγια. Στο κάτω κάτω δεν αρκούν λόγια , αλλά οι πράξεις , και οι πράξεις είναι τα γραπτά εδώ.
     Θα αρχίσω σήμερα με μερικές σκέψεις μου που όλοι μας κουβεντιάζουμε μεταξύ μας στα καφενεία και στις παρέες μας. Μπορεί να είναι και χιλιοειπωμένα, αλλά άλλο να τα λες σε δυο τρεις, και άλλο να τα γραφείς και να μένουν και να ξέρεις πως πιθανόν να τα διαβάσουν πολλοί περισσότεροι. Πλάτειασα όμως.
     Η κατάντια του Ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η πρώτη μου σκέψη όταν μου ζητήθηκε να γράψω εδώ κάτι έτσι για αρχή. Μας δοθήκανε , κατά την άποψη μου πάντα, δυο μεγάλες ευκαιρίες να αλλάξουμε μια και καλή την μοίρα του ποδοσφαίρου μας. Τις πετάξαμε και τις δυο στον κάδο ανακύκλωσης, όπως λεμέ  ηλεκτρονικά.
Και οι δυο βέβαια ήταν τον ίδιο χρόνο, το εθνοσωτήριoν έτος 2004 (κατά πολλούς έτος 0 και αρχή της κατάρρευσης). Είχαμε την ευκαιρία με αυτό το απίθανο, απίστευτο και εξωπραγματικό EURO 2004, τότε που για όλους μας κάναμε στην άκρη της ομαδικές μας προτιμήσεις και οι ποδοσφαιριστές της εθνικής έγιναν τα «δικά μας παιδιά». Φταίνε όμως και αυτοί που αντί να εξαργυρώσουν το άστρο τους και το άστρο του Ρεχάγκελ, ζήτησαν να εξαργυρώσουν την επιτυχία με τον ουρανό με τα άστρα. Και λέω χάσαμε την ευκαιρία γιατί δεν καταφέραμε να ελέγξουμε τον οπαδισμό την αλητεία και τον μεγαλοπαραγοντισμό.
Και βεβαία η χρυσή ευκαιρία των ολυμπιακών αγώνων. Στάδια αντί να γίνουν γκρεμιστήκαν(ΑΕΚ). Και μην μου πει κανείς για το Καραϊσκάκη. Αυτό υπήρχε έτσι και αλλιώς, δεν προστέθηκε στον αριθμό των γηπέδων.
Τα φωτά του ΟΑΚΑ σβήσανε, η φλόγα και αυτή πήρε την μόνιμη θέση της πίσω από το matrix και τα εκατοντάδες κιλά πυροτεχνημάτων έσβησαν και αυτά μέσα στην τεχνίτη λίμνη του σταδίου. Τι έμεινε; Ένα στάδιο να ρημάζει και να το συντηρούν οι δυο ΠΑΕ, ΑΕΚ και ΠΑΟ. Αν έχουν μάλιστα και χρήματα (στέγνωσε μέχρι και ο ΠΑΟ) αντικαθίσταται ο χλοοτάπητας. Αν όχι γινόμαστε ρεζίλι.
Αυτά είναι η κληρονομιά των δυο χρυσών ευκαιριών μας για να αλλάξει ρότα το ποδόσφαιρο μας. Τις χάσαμε και τις δυο. Και μας έμεινε; Μα φυσικά αυτό που μας αξίζει σαν λαός. 

Οι αγαπούλες , οι Μπέοι, και εσχάτως ο Τσάκας. 

     Να τους χαιρόμαστε!!!!!!!
    Αυτά για σήμερα.  

    Πω, πω δεν αναγνωρίζω τα γραπτά μου. Πολύ σοβαρός έγινα ξαφνικά. Έχασα το χιούμορ μου; Πάει και αυτό μου το πήρε η τρόικα και το μνημόνιο; Μπα δεν νομίζω. Από την επόμενη εβδομάδα θα σας έχω κάτι ποιο πικάντικο έτσι για να χαλαρώσουμε.
     Εν αναμονή λοιπόν του Τσάκα και του εμίρη. (τώρα εμίρης είναι κακομοίρης είναι), ας κρατήσουμε και μια πισινή. Εδώ πήραμε ένα EURO. Ο εμίρης έχει μεγαλύτερη  πιθανότητα να είναι αληθινός.

Καλή εβδομάδα αδέλφια. Λεφτά υπάρχουν …. στην Ελβετία.