Ευχαριστώ Θεέ μου ... Η αγάπη για το μπάσκετ δεν σβήνει ποτέ ...

Του Σάκη Δέλιου

Ευχαριστώ Θεέ μου... Η αγάπη για το μπάσκετ δεν σβήνει ποτέ... Μπασκετικές Ιστορίες από το ημερολόγιο ενός coach….

Το ημερολόγιο γεμάτο από σημειώσεις, εκφράσεις ότι μπορεί να βάλει ο νου σας… Η ματιά μου μένει σε μια έκφραση … Ευχαριστώ Θεέ μου … Η αγάπη για το μπάσκετ δεν σβήνει ποτέ … Το μυαλό μου κάνει πολλές στροφές και με γυρνά περίπου 20 χρόνια πίσω, ήταν το 1994 τον Δεκέμβριο κάπου στην Β. Ελλάδα…

Βροχερό σκηνικό… τότε που η κουκούλα δεν ήταν ποινικό αδίκημα…

Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι πρόσωπο εν ζωή σήμερα, λέγεται Περικλής ή όπως τον φωνάζαμε στην παρέα ο Πέρι…

Ο Πέρι παιδί χωρισμένων γονιών, λιγομίλητος και ολίγον όπως λέμε στην καθημερινότητα μας «στον κόσμο του» … Ο Πέρι γούσταρε πολύ ένα άθλημα το μπάσκετ ή αλλιώς όπως το έλεγε «αρρώστια»… Θα έλεγα σε σας ότι όχι μόνο το γούσταρε αλλά το αγαπούσε πιο πολύ από όλους μας…

Όπως προανέφερα ο Πέρι μεγάλωσε σε οικογένεια χωρίς την παρουσία του πατέρα… Σε πολλές συζητήσεις μας μου το είχε πει πως έφτανε σε σημείο να ζηλεύει τα υπόλοιπα παιδιά που η οικογένεια τους ήταν πλήρη…

Παίξαμε μαζί μπάσκετ μέχρι την ηλικία των 18 χρόνων (εφηβικό)… Ο Πέρι δεν μπόρεσε να περάσει σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Στόχος του ήταν να γίνει γιατρός… Δύσκολό μα όχι ακατόρθωτο… Η απελπισία σε όλο της το μεγαλείο, η κυρία Σοφία (μητέρα Περικλή) προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να του αλλάξει γνώμη (να δει από διαφορετική πλευρά το πρόβλημα) δεν μπορεί να κάνει τίποτα… Η προσπάθεια της μικρή, δεν επέμενε αρκετά… Τι να κάνει η γυναίκα έπρεπε να δουλέψει για να συντηρήσει και τα υπόλοιπα 2 μικρότερα αδέρφια της οικογένειας… Ίσως δεν φαντάζεται το τι μπορεί να συμβεί…

Ο ήρωας μας τον τελευταίο χρόνο δεν έκανε πολύ παρέα με τα παιδιά της ομάδος… Όπως έλεγε ο Πέρι   «Αγαπώ το μπάσκετ μισώ την προπόνηση»… Καταλαβαίνετε πως αυτά τα δύο δεν γίνονται ποτέ ένα… Ήθελε να παίζει και να συμμετέχει χωρίς να προσπαθεί στην προπόνηση… Το αποτέλεσμα ήταν ο Περι να μην είναι ούτε καν στην αγωνιστική 12αδα… Παίρνει την δεύτερη του ψυχολογική του ήττα…

Αλλάζει παρέα και συνήθειες… Κοινός μπλέκει σε ένα φανταστικό κόσμο που μόνο πόνο μπορεί να φέρει … Ο Πέρι γίνετε παθητικός ως άτομο και χάνει κάθε ενδιαφέρον για οτιδήποτε και ιδίως για τον ίδιο του τον εαυτό…

Βρίσκετε σε έναν κόσμο φανταστικό νομίζει πως είναι δυνατός… Δεν έχει καταλάβει πως ο δρόμος που ο ίδιος έχει διαλέξει είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή…

Ο Πέρι έπρεπε να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό θα το κάνει?… Είναι το παιχνίδι του…

Μέσα στην παραζάλη του και την απελπισία... Ενώ τα έχει κάνει όλα λίμπα και ρημαδιό μέσα στο σπίτι του ξαφνικά πέφτει το γυαλισμένο του μάτι στην τηλεόραση. Είχε έναν αγώνα μπάσκετ για τα προκριματικά για την φάση των 16 (Παναθηναϊκός –ΠAOK)…

Θυμήθηκε την ξεχασμένη του αγάπη την «αρρώστια» του όπως τη έλεγε… Δάκρυσε… Κοιτάχθηκε στον καθρέπτη και είδε ένα άλλον έναν άγνωστο…

Απόρησε αλήθεια είμαι εγώ πως έχω καταντήσει έτσι ?? Τι χάλι είναι αυτό…

Μονολόγησε «Η αρρώστια μόνο με αρρώστια περνά». Μάζεψε τα συντρίμμια του εαυτού του και μου τηλεφώνησε…

Στο τηλέφωνο δεν τον κατάλαβα, μου ζήτησε να συναντηθούμε σε ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ… Έτσι και έγινε δεν πίστευα στα μάτια μου το θέαμα ήταν θλιβερό ήταν απαίσιο… Ο Πέρι ζητούσε βοήθεια …

Δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι… Ενεργοποιήθηκε όλη η παλιά παρέα… Η παρέα των φίλων η παρέα που όλα μπορεί να καταφέρει… Η ομάδα…

Βέβαια η συνέχεια ήταν παρά μα πάρα πολύ δύσκολή… Ο Πέρι έπρεπε να αντέξει……

Μετά από ένα χρόνο ο Πέρι ήταν σε καλύτερη κατάσταση… Άρχισε να ξανά προσπαθεί να βρει το άλλο του μισό…

Οι περισσότεροι της παλιά ομάδας δεν έπαιζαν πλέον μπάσκετ..… Αλλά πάντα κάθε Κυριακή παίζαμε στο ανοιχτό γήπεδο το αγαπημένο μας άθλημα το μπάσκετ …

Έτσι μια Κυριακή, με έκπληξη είδαμε τον Πέρι με φόρμες και μια μπάλα του μπάσκετ… Έτοιμος να παίξει όπως παλιά… τα χαμόγελα πολλά… Ο Πέρι βρίσκετε πλέον σε καλό δρόμο…

Με αγκάλιασε και μου πε… Σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου… Δεν είχα λόγια να πω…

Δεν άντεξα όμως του είπα με τρεμάμενη φωνή… Εσύ μόνος σου και με την βοήθεια του θεού γλίτωσες… Έγινες ο νικητής στην δική σου μάχη…

Ο Περικλής μονολόγησε… Ευχαριστώ Θεέ μου… Η αγάπη για το μπάσκετ δεν σβήνει ποτέ…

Ο Περικλής ξανά έδωσε εξετάσεις πέρασε στο ΤΕΙ Πάτρας / Τμήμα Φυσικοθεραπείας…

Ζει πλέον στην Θεσσαλονίκη όπως και εργάζεται, είναι παντρεμένος με την Ελένη έχει 2 υιούς που τους υπεραγαπά… Φυσικά τα παιδιά του τα έχει στείλει σε ακαδημία μπάσκετ… Γιατί το μπάσκετ θεραπεύει όπως λέει… Μάλλον θα ξέρει κάτι παραπάνω από μένα…

Ο Περικλής συνεχίζει και μέχρι σήμερα να πηγαίνει στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ κάθε Κυριακή και να αθλείται… Βέβαια δεν ξεχνά να πηγαίνει στην εκκλησία και να δοξάζει τον Θεό για την δύναμη ψυχής που του έδωσε….

Φίλοι του μπάσκετ ποτέ μην αφήνετε την ζωή να σας πάει εκεί που δεν θέλετε…

·        Το αύριο ανήκει σε αυτούς που προετοιμάζουν το σήμερα ....

http://www.coachbasketball.gr/