Το μήνυμα της κόρης μου ήταν η κινητήριος δύναμη για να συνεχίσω.... Συγκινητικό μήνυμα της Μαραθωνοδρόμου Μαρίας Καμινάρη

Ο 32ος Μαραθώνιος Αθήνας τελείωσε και θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια από την φετινή μου εμπειρία.....
Έφτασα στην εκκίνηση την Κυριακή το πρωί έχοντας προετοιμαστεί και με πολύ κέφι...

Ένιωθα ένα ψιλοπονάκι στο αριστερό πόδι άλλα πίστευα ότι θα το ξεπεράσω ξεκινώντας και τρέχοντας τα πρώτα χιλιόμετρα....

Έφτασε η μεγάλη στιγμή δόθηκε η εκκίνηση, ευχήθηκα καλό τερματισμό στην φίλη μου που θα τρέχαμε μαζί και φύγαμε.... περάσανε τα πρώτα 10 χλμ αλλά το πόδι αρχίζει και με πονάει περισσότερο.... στο 15 χλμ νιώθω κράμπες και στην δεξιά γάμπα.... λέω από μέσα μου "αυτό ήταν δεν πρόκειται να τα καταφέρω"....
Στο 16 χλμ οι πόνοι είναι αφόρητοι και κάθε προσπάθεια μου να τρέξω έστω και σιγά είναι αποτυχημένη...

Η Janet μου προτείνει να εγκαταλείψω.... δεν θέλω τσαντίζομαι.... Της λέω φύγε εσύ αφού μπορείς θα τερματίσω περπατώντας....
Ξεκινάει λοιπόν ένας από τους δυσκολότερους αγώνες μου.... Στη αρχή δεν συνειδητοποιώ ότι έχω ακόμη 26 χλμ πηγαίνω μηχανικά με μόνη σκέψη το Καλλιμάρμαρο... Στο 31χλμ νιώθω εξαντλημένη απογοητευμένη μόνη μου σε έναν δρόμο γεμάτο κόσμο.... πονάω τρομερά σκέφτομαι να εγκαταλείψω, όμως δεν μπορώ, δεν θέλω πρέπει να φτάσω στο τέλος.... Έχω μαζί μου το τηλέφωνο, παίρνω τον άντρα μου του λέω να μην ανησυχεί αν αργήσω....
Πρέπει κάτι να κάνω να βγουν και τα άλλα 11 χλμ που απέμειναν.... Γράφω στο fb ακριβώς τι νιώθω και πως είμαι.... Αρχίζουν οι φίλοι μου και στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης... Η κόρη μου γράφει "ΓΕΡΑ ΜΑΜΑ".... με πιάνουν τα κλάματα..... Παίρνω πολύ δύναμη και κουράγιο από όλους αυτούς που μπήκαν στον κόπο να γράψουν κάτι και να μοιραστούν μαζί μου αυτή τη δύσκολη στιγμή.... Στο 41 χλμ βγάζω φωτογραφία την πινακίδα... ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ..... 

Μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο κλαίω λίγο πριν τερματίσω.... Δεν πιστεύω ότι είμαι μέσα... Προσπαθώ να δω μέσα στον κόσμο τον άντρα μου και την μικρή μου κόρη... Τους ακούω να με φωνάζουν... Παίρνω την κόρη μου αγκαλιά και προχωράμε μαζί προς τα κορίτσια που μας δίνουν τα μετάλλια.... Τους λέω να το φορέσουν στην κόρη μου.... Η μικρή τρέχει να με σκεπάσει με ισοθερμική κουβέρτα... Με κρατάει από το χέρι με όλη της τη δύναμη, νιώθω σαν να μου λέει.... Χαίρομαι Μαμά που ήρθες επιτέλους.... Ξέρω την αγωνία της κάθε φορά που με περιμένει στον τερματισμό....
Αν φτάσετε ως εδώ και δεν βαρεθήκατε θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που βοήθησαν να τερματίσω αυτόν το δύσκολο αγώνα........