Υποστολή "σημαίας" στον Α.Ο. Διλινάτων

Υποστολή «σημαίας» στα Διλινάτα μετά από 23 χρόνια στο πιο ψηλό σημείο του ιστού της ομάδας του «μεγάλου χωριού». Πέρασαν κιόλας 23 ολόκληρα χρόνια από τότε που ένα μικρό παιδάκι έκανε τα πρώτα του βήματα στο Κεφαλονίτικο ποδόσφαιρο, παράλληλα με την ενασχόληση του με τον στίβο, ένα αρκετά ψηλό παιδί για την ηλικία του υπέγραφε το πρώτο του δελτίο στην ομάδα του χωριού του.

Την ομάδα που έριξε «άγκυρα» για πάντα. Αυτήν που έβαλε στο βάθος της καρδιάς του. 

Το ήθος, η ποιότητα του, η αξία του,  δεν μπορεί να μείνουν κλεισμένες μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου.

Ο ποδοσφαιριστής που ήταν και παραμένει πρότυπο αθλητή δεν είναι άλλος από τον μεγάλο αρχηγό και όπως προαναφέραμε σημαία της ομάδας, Χρήστο Τζωρτζάτο.

Ο Χρήστος ξεκίνησε σε ηλικία 14 ετών να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα της καρδιάς του τιμώντας τη φανέλα με το «10» με το παραπάνω. Ήταν αρχηγός πρότυπο, αρχηγός με την έννοια της λέξης. Αγάπησε την ομάδα του, αλλά αγαπήθηκε και από όλους.

Στην 23χρονη πορεία του οι χαρές, τα γκολ, αλλά και οι λύπες ήταν πολλές. Είχε και καλές όσο και ευτυχώς ελάχιστες κακές στιγμές. Σίγουρα οι καλές ήταν συντριπτικά περισσότερες και αυτές πρέπει να κρατήσει ο Χρηστάρας.

Μαζί της κέρδισε ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο παίζοντας σε τέσσερις τελικούς τοπικού κυπέλλου. Το μεγαλύτερο όμως βραβείο για αυτόν ήταν η αγάπη του κόσμου, των συμπαικτών και των αντιπάλων του. Ο Χρήστος ήταν κάτι ξεχωριστό για όλους τους (μας). Όλοι είχαν και έχουν έναν καλό λόγο να πουν για το «διαμάντι» των Διλινάτων, αλλά και του Κεφαλονίτικου ποδοσφαίρου.

Ο Χρήστος, λοιπόν, αποφάσισε να «κρεμάσει» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια σε μια ηλικία, που βάσει αυτών που βλέπαμε, μπορούσε να προσφέρει για πολλά ακόμη χρόνια.

Αυτός όμως έκρινε και αποφάσισε ότι το παιχνίδι της 6^ης αγωνιστικής των playoffs της Α’ κατηγορίας, την Κυριακή 26 Απριλίου στο Δ.Α.Κ. Αργοστολίου με αντίπαλο την ομάδα του Α.Ο.Κ.Ι. θα έπρεπε να είναι το τελευταίο στην πλούσια καριέρα του. Ήθελε να αποχωρήσει με το χειροκρότημα του κόσμου και να τον θυμούνται με την εικόνα που έδειχνε στο γήπεδο.

Άλλωστε ο όρκος των συμπαικτών του στον παραπάνω αγώνα δόνησε την ατμόσφαιρα με το... ΧΡΗΣΤΟΣ αντί το γνωστό Διλινάτα, κλείνοντας έναν σπουδαίο κύκλο στην ιστορία της ομάδας αλλά και του ίδιου του ποδοσφαιριστή. Με αυτό γραφόταν ο επίλογος μιας σπουδαίας 23χρονης αγωνιστικής παρουσίας για τον Χρήστο.

Όταν πλησιάσαμε τον Χρήστο να μας επιβεβαιώσει την είδηση (μέσα μας θέλαμε να είναι ψέμα) με σκυμμένο κεφάλι και με εμφανή συγκίνηση μου είπε:«Ναι, Nick τέλος... έφτασε το τέλος». Δεν ξέρω αν έτρεξε κάποιο δάκρυ αποχωρώντας μετά την επιβεβαίωση αλλά σίγουρα επαναλαμβάνω η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη.

Αργότερα του ζήτησα να του βγάλω κάποιες φώτο για το ρεπορτάζ και πάλι η συγκίνηση ήταν μεγάλη, όμως προσπάθησε να το ξεπεράσει να μη μου χαλάσει το χατίρι. 

Η συγκίνηση όλων ήταν μεγάλη, όλοι ήθελαν να φωτογραφηθούν με τον μεγάλο συμπαίκτη τους, με τη «σημαία» της ομάδας τους, αφού στη συνέχεια δεν θα τον έχουν δίπλα τους στον αγωνιστικό χώρο με τη φανέλα και το «10». Σίγουρα όμως θα τον έχουν κοντά τους από κάποιο άλλο πόστο. Ίσως και του προπονητή (έχει δίπλωμα προπονητή UEFA B’). Αλήθεια ποιος δε θα ήθελε μια τέτοια εξέλιξη;

Να πούμε ακόμη ότι στο χθεσινό γεύμα που παρέθεσε η ομάδα στους ποδοσφαιριστές και την τεχνική ηγεσία, ο Χρήστος μέσα σε κλίμα συγκινησιακής φόρτισης παρέλαβε από τον πρόεδρο της ομάδας τιμητική πλακέτα για την μεγάλη του προσφορά στον Σύλλογο.

Χρηστάρα, σε ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξες τόσα χρόνια στους αγωνιστικούς χώρους της Κεφαλονιάς, της Ιθάκης αλλά και εκτός αυτών.

Είμαι τυχερός που συνεργάστηκα μαζί σου έστω και μόνο σε κάποια παιχνίδια των μικτών μας.

Σου εύχομαι υγεία οικογενειακή ευτυχία και κάθε επιτυχία με ότι ασχοληθείς στη συνέχεια!

Προσεχώς θα ακολουθήσει ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα έκπληξη για τον Χρήστο.