Δ. Ζησιμάτος: Σ' ευχαριστούμε Diego

Καλοκαίρι του 86, Εννέα χρόνων, ένα μεσημέρι διαβάζω μια απαίσια είδηση, ένας τρομακτικός σεισμός, ισοπεδώνει την πόλη του Μεξικό, το περιοδικό θυμάμαι γράφει: Το μουντιάλ του καλοκαιριού, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να γίνει εκεί. Είναι το πρώτο μου μουντιάλ δεν μπορεί να μην γίνει....

Στο μυαλό ενός μικρού παιδιού μερικές φορές τα πιο ασήμαντα πράγματα φαίνονται τα πιο σημαντικά. Μήνες μετά το όνειρο ξεκινά. Μundial δεν ξέρω τι σημαίνει η λέξη, αλλά δεν με νοιάζει, ξέρω μόνο ότι όλη μέρα σκέφτομαι αυτό. Τα παιχνίδια είναι περίεργες ώρες πολύ δύσκολο για ένα παιδί 9 ετών να τα παρακολουθήσει. Τα βράδια ανοίγω κρυφά την μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση στο δωμάτιο μου, πρέπει να αντέξω, τα μάτια κλείνουν, Δυστυχώς πολλές φορές η φύση λυγίζει την θέληση. Οι μέρες περνούν, ανατριχίλα Ζικο, Σιφο, Ελκιερ, Πλατινι, Ρουμενιγκε, Σωκράτες και ένας τύπος περίεργος, κοντός εκνευριστικός, με εκνευρίζει αφάνταστα, που όλοι οι φίλοι μου είναι με αυτόν! Εγώ υποστηρίζω την Δ. Γερμανία, πάμε καλά περνάμε τους γύρους, αλλά και Αυτός εκεί, νομίζω μόνος του, νιώθω να είναι μόνος του εναντίον όλων, μου κάνει εντύπωση το πάθος του, βλέπω το βλέμμα του στην τηλεόραση όταν κοίτα τους παρεταγμένους Άγγλους στον Προημιτελικό, Είμαι μικρός, ξέρω όμως ότι για τους κοίτα έτσι, ξέρω για τα Φωκλαντ.. Το χέρι του Θεού... Λίγο μετά ένα γκολ απίστευτο, αυτό που έμεινε στην ιστορία, μετά ένα ακόμη με το Βέλγιο... Οι φίλοι μου στα παιχνίδια μας στις πέτρες κάθε απόγευμα είναι με αυτόν.... Με εκνευρίζει και το όνομα του, δεν θέλω να είμαι ότι είναι όλοι, θέλω να είμαι διαφορετικός, Εγώ είμαι με την Γερμανία.

Θυμάμαι εκείνο το μεσημέρι, το παιχνίδι ήταν προφανώς σε τέτοια ώρα για να το δει η Ευρώπη. Αργεντινή Γερμανία, ο πρώτος μου τελικός... Βλέπω το ματς με τον ξάδελφό μου, αυτός βέβαια είναι με τον κοντό με τα φουντωτά μαλλιά... Καταστροφή χάνουμε 2-0..Σε 5 λεπτά όμως Γκολλλλ!!! ΚΑΙ ΜΕΤΑ Κ ΆΛΛΟ!!!! 2-2 Χοροπηδάω στο κρεβάτι ισοφαρίσαμε. Μπαίνει ο θείος μου στο δωμάτιο, αυτή είναι η Γερμανία μας λέει δεν τα παρατάει ποτέ! Μένουν 10 λεπτά ή καρδιά μου πάει να σπάσει... Παίρνει πάλι την μπάλα ο κοντός, πάλι τους περνά όλους, ρε δεν βρίσκεται ένας να του σπάσει το πόδι; πάσα στον Μπουρουσαγκα και... Γκολ. 3-2 η Αργεντινή, βλέπω εκείνες τις γαλανόλευκες σημαίες με εκείνους τους ανθρώπους που τους κρατούν να κλαίνε... Κλαίνε από χαρά. Εγώ όμως εκείνο το βράδυ, θα κλάψω πολύ, θα κλάψω από λύπη. Εκείνος ο κοντός ο αφάνας τα βάλε με όλους, τα βάλε με όλους μόνος του και τους Νίκησε Νίκησε. Εγώ όμως είμαι πολύ πεισματάρης να το αποδεχθώ. Μ' αρέσει να είμαι με τους χαμένους, νιώθω ότι διαφέρω, όλοι πάνε με τους Νικητές.. Εγώ όχι. Θα τα ξαναπούμε... Δεν θα σε ξαναπετύχω;

Καλοκαίρι 1990 τέσσερα χρόνια μετά..Italia novanta. Το δεύτερο μου mundial,τώρα ξέρω τι σημαίνει, το είπε στην τηλεόραση Παγκόσμιο κύπελλο. Αρχίζει η ομάδα πετάει 4 στην Γιουγκοσλαβία 5 στους Άραβες, όλοι λένε τελικός Γερμανία Ιταλία ναι αυτός θα είναι ο τελικός και θα το πάρει η Γερμανία κόντρα σε όλα τα προγνωστικά που λένε Ιταλία. Ο Αφάνας είναι και αυτός εκεί, αλλά δεν πάνε καλά, δεν θα περάσουν ούτε τον όμιλο σκέφτομαι. Όμως.. Τι ανοησία περνάνε ως Τρίτοι, ανόητοι κανονισμοί... Δεν πειράζει όμως πέσανε πάνω στην Βραζιλία, θα τον τακτοποιήσει... Οι Βραζιλιάνοι ομαδαρα Ζικο Καρέκα, Φαλκαο, χάνουν τη μία ευκαιρία μετά την Άλλη, δεν μπορεί θα το βάλουν. Παίρνει τη Μπάλα ο κοντός πάλι τους περνά όλους όπως πριν 4 χρόνια στον Τελικό πάσα στον Κανίγια και... Γκολ. Η Αργεντινή πέτα έξω τους Βραζιλιάνους παγκόσμιο σοκ... Πάλι αυτός ο τύπος τα βάζει μόνος του με όλους. Το αναθεματισμένο νύχι του ποδιού μου έχει μπει στο κρέας πονάω αφόρητα, δεν φαίνεται δάχτυλο, μόνο αίμα, ο γιατρός μου απαγορεύει να φορέσω παπούτσι, για μπάλα ούτε λόγος... Δεν γίνεται όμως να μην παίξω η τηλεόραση με φουντώνει, ο ήχος της μπάλας λίγα μέτρα από το σπίτι με τρελαίνει. Κάθε απόγευμα, βγάζω τα παπούτσια μου έξω απτό παράθυρο, βγαίνω με τις σαγιονάρες δήθεν ότι πάω να δω πηδάω απτό πίσω χωράφι, φοράω με πόνο τα παπούτσια, κρύβω τις σαγιονάρες. Κάθε βήμα είναι μαχαίρια στην καρδιά, κάθε άγγιγμα με τη μπάλα κεραυνός. Η μάνα μου απορεί.. Τόσες μέρες, τόσες αλοιφές και να έχει τέτοια χάλια; Ρε μπας και παίζεις ποδόσφαιρο? - Τι λες ρε μάνα; Με τέτοιο πόδι;;. Ημιτελικός Αργεντινή Ιταλία Νάπολι, εκεί που ο κοντός αγαπιέσαι σαν θεός. Θεός... Είναι δυνατόν έναν άνθρωπο, να τον φωνάζουν Θεό; Τώρα δεν τον γουστάρω περισσότερο και για αυτό. Ποιος νομίζει ότι είναι? Ζητά απ' τους Ναπολιτάνους να μην είναι με την χώρα τους, λέει κάτι περίεργα για Νότο και Βορρά, καλά χάζεψε εντελώς; Υπάρχει άνθρωπος που δεν θα είναι με την χώρα του; Κ όμως θα ορκιζόμουν ότι στο γκολ της ισοφάρισης άκουσα πολλούς Ιταλούς να χειροκροτούν.... Η Αργεντινή πέτα έξω την Ιταλία. Εθνικό δράμα.. Στο σπίτι πιάνουμε RAI δεν πολύ καταλαβαίνω τι λένε, αλλά είναι θυμωμένο, σίγουρα θυμωμένοι, ο Κόντος τους την χάλασε, όπως κ μένα 4 χρόνια πριν.

Τώρα όμως δεν θα την γλυτώσει Υπάρχει θεός... Ο Τελικός είναι Αργεντινή Γερμανία όπως πριν 4 χρόνια. Ήρθε η ώρα της εκδίκησης. Το παιχνίδι δεν είναι εύκολο, νόμιζα θα κερδίζαμε άνετα.... Η ώρα περνά... Ο Διαιτητής σφυρίζει Πέναλτι υπέρ της Γερμανίας.... Δεν μ' αρέσει αυτό δεν ήταν Πέναλτι... Ο Μπρέμε το κάνει γκολ, λίγο μετά κόκκινη κάρτα για την Αργεντινή... Το παιχνίδι τελειώνει η Γερμανία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια, κάτι μέσα μου όμως με έχει χαλάσει. Εκείνος ο Αντιπαθητικό κοντός κλαίει, κλαίει σαν μικρό παιδί... Κλαίει περισσότερο από ότι εγώ εκείνο το βράδυ όταν ήμουν 9 χρόνων, κλαίει γιατί νιώθει αδικημένος, κλαίει γιατί του στέρησαν σε εκείνο το παιχνίδι αυτό που πιστεύει ότι άξιζε. Κάτι μέσα μου Αλλάζει, πότε δεν μ' άρεσε η αδικία, ούτε ήμουν με τους δυνατούς. Στα μάτια μου πλέον εκείνος ο Αντιπαθητικός κοντός με τα σπαστικά μαλλιά παύει να είναι η προσωποποίηση της μόδας, αλλά η προσωποποίηση του μαχητή, του αδικημένου μαχητή, αυτό τουλάχιστον νιώθω τότε εγώ.. Η Εικόνα του πλέον αρχίζει και ξεκαθαρίζει. Τα βάζει μόνος του με όλους, μόνος του και μερικές φορές νικά, μερικές φορές όχι, αλλά τα βάζει μόνος του με όλους. Αυτό μου αρκεί και εκείνο το βράδυ, η εικόνα ενός Άντρα, να κλαίει σαν μικρό παιδί, για την χώρα του, θα αλλάξει και σε Μένα την εικόνα μου για αυτόν. θα κλάψω πάλι όπως πριν 4 χρόνια, αλλά θα κλάψω μαζί του.

Από εκείνο το βράδυ ο Αντιπαθητικός κοντός, θα γίνει για εμένα ο 0 DIEGO ARMANDO MARADONA. Ένας τύπος που όσο θα τον μελετάω μέχρι και τώρα μέσα από τα βιβλία του, τις συνεντεύξεις του, θα μου φαίνεται ένας τύπος αυτό καταστροφικός που θα τα βάλει με όλους με την Ομοσπονδία της χώρας του, με την FIFA Την UEFA Τον Μπους της ΗΠΑ που θα βγει να μιλήσει για την αδικία, που θα πάει ένα βροχερό απόγευμα ενώ η Νάπολι δεν τον άφηνε γιατί είχε ασφαλίσει τα πόδια του, να παίξει σε ένα λασπωμένο γήπεδο σε ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι, για ένα παιδί. Γ.. Α τον πρόεδρο είπε εγώ, θα παίξω για το παιδί.

Έφθειρε την εικόνα του, έκανε λάθη, τσαλακώθηκε, αποκαθηλώθηκε, έπεσε, σηκώθηκε, πάλεψε, νίκησε, έχασε, τα βάλε με όλους, αλλά τα βάλε και με τον εαυτό του... Ο Diego τα βάλε με τον ΜΑRADONA και ο DIEGO νίκησε... Γιατί δεν ήταν θεός ήταν απλά ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Σ ευχαριστούμε Diego γιατί χρωμάτισες με ζωηρά χρώματα τον πίνακα των παιδικών μας αναμνήσεων

Hasta luego.