Δημ. Ζησιμάτος: Η είδηση της ίδρυσης της European super leaque έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία παγκόσμιο ποδοσφαιρικό τοπίο

 

Η είδηση της ίδρυσης της European super leaque, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο ειδυλλιακό παγκόσμιο ποδοσφαιρικό τοπίο, η μήπως όχι;

Το ποδόσφαιρο, ο βασιλιάς των σπορ, ονομάστηκε έτσι, όχι μόνο για της συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει, αλλά και για την μαζικότητα του.

Τι είναι το ποδόσφαιρο; Είναι αυτό που κάνει εκατομμύρια ψυχές να σκιρτούν στην θέα της στρογγυλής θεάς. Αυτό που κάνει Ανθρώπους κάθε χρώματος, κάθε εθνικότητας και κοινωνικής τάξης να αγκαλιάζονται απ’ την έκρηξη των συναισθημάτων που προκαλεί ένα γκολ.

Είναι το παιδί που ονειρεύεται, πως μια μέρα θα παίξει και αυτός στο Μουντιάλ, σαν τον Ντιέγο, τον Λίο Τον Κρίστιανο.

Είναι η ανατριχίλα που νιώθεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού, όταν ακούς τις ιαχές των οπαδών της αγαπημένης σου ομάδας, πλησιάζοντας το γήπεδο.  Η χαρά, η λύπη, ο ενθουσιασμός που σε κάνει να χοροπηδάς σαν μικρό παιδί και η απογοήτευση της ήττας που σε κάνει να νιώθεις ότι τα γόνατα σου δεν μπορούν να σε κρατήσουν όρθιο.

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, σκέφτομαι μάλλον ότι δεν βρίσκω τον τρόπο να εξηγήσω τι είναι το ποδόσφαιρο, καμία λέξη ίσως δεν μπορεί να το κλείσει, να το περιγράψει.

Όλα αυτά μέσα στην ψυχή μας, στην καρδιά κάθε φιλάθλου, κάθε ηλικίας.

Το ποδόσφαιρο όμως είναι και ένα κοινωνικό φαινόμενο, προχωρά και εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία μας.

Το σπορ του λαού, εδώ και πολλά χρόνια, έχει μετατραπεί στο πιο ακριβό προϊόν του κόσμου, οι μισθοί των διάσημων παικτών, αλλά ακόμη περισσότερο τα ποσά των τηλεοπτικών συμβολαίων και των χορηγών φέρνουν ζάλη και αποτελούν πρόκληση για μια κοινωνία που παλεύει καθημερινά για την επιβίωση.

Η οικογενειακή εξόρμηση της Κυριακής στο γήπεδο, αποτελεί πια μακρινό όνειρο, για την μέση οικογένεια καθώς το κόστος των εισιτηρίων για έναν και μόνο αγώνα μπορεί να ξεπεράσει το κόστος των αγαθών για έναν ολόκληρο μήνα.

Ποιος όμως ευθύνεται για αυτό; Σε μεγάλο βαθμό η αναζήτηση του κέρδους, που αποτελεί τον σκοπό της ζωής στην σημερινή μας κοινωνία, όλα μετρώνται με το χρήμα, η αναγνωρισιμότητα, η επιτυχία, η ίδια η ευτυχία..

Αποτελεί λοιπόν έκπληξη, η αναζήτηση ακόμα μεγαλύτερου κέρδους; η απληστία; Η εκμετάλλευση του πάθους δισεκατομμύριων ανθρώπων; Σαφώς όχι η διαδικασία αυτή, δεν ξεκίνησε ξαφνικά χθες με την ανακοίνωση αυτής της κλειστής λίγκας, που χωρίζει το άθλημα σε δυνατούς και αδύνατους, προσπαθώντας να δολοφονήσει την μαγεία του, που είναι η ελπίδα του αδυνάτου, να πετύχει και να γίνει και αυτός δυνατός.. Έστω για ένα βράδυ.

Έχει ξεκινήσει δεκαετίες τώρα, ίσως όταν έγινε επαγγελματικό, όταν έγινε ένα ακριβό τηλεοπτικό προϊόν, όταν άρχισε ο χορός των εκατομμυρίων, περισσότερο όμως όταν έγινε μονοπώλιο της Uefa. 

H UEFA είναι αυτή που πήρε τον έλεγχο του ποδοσφαίρου με το σλόγκαν Fair play - δίκαιο παιχνίδι.

Άραγε πόσο δίκαιο είναι ένας οργανισμός να ελέγχει, να νομοθετεί και να δικάζει, πάνω από κάθε κυβέρνηση κάθε κράτος;

Πόσο δίκαιο είναι το εισιτήριο για ένα παιχνίδι να είναι δυσβάστακτο για τον μέσο πολίτη; Η τηλεοπτική μετάδοση της αγαπημένης σου ομάδας να μην αποτελεί ελεύθερο τηλεοπτικό προϊόν για όλους, αλλά προϊόν συνδρομητικής πλατφόρμας;

Το πτυχίο των Ανωτέρων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας σου να μην έχει καμία ισχύ και να εξισώνεται με ένα τριήμερο σεμινάριο με το παράβολο στο βάθος; 

Το αγαπημένο μας λοιπόν άθλημα σκοτώνεται συστηματικά μέρα με την μέρα χρόνια τώρα. Είναι όμως αυτή η χαριστική βολή; 

Η απάντηση είναι ΌΧΙ, όσο υπάρχουν δύο πέτρες για δοκάρια, Ένα παιδί με μια ξεφούσκωτη  ξεφτισμένη μπάλα που την χτύπα στον τοίχο στο σκοτάδι, το ποδόσφαιρο θα ζει, μακριά από τα φώτα και τα εκατομμύρια τους.