Πολ. Πολίτσης.... Ο Έλληνας από την φύση του είναι ατομιστής και εγωιστής !

Ιστορικά στα δύσκολα πάντα όταν τα κατάφερνε βασίζονταν σε ατομικές εγωιστικές συμπεριφορές.

Αν κάτι πρέπει να μάθουμε είναι να εκμεταλλευτούμε σωστά αυτό το στοιχείο.

Μπορούμε να το δούμε αθλητικά και θα καταλάβουμε τι λέω:

Αθλητική παιδεία δεν έχουμε, αθλητικές εγκαταστάσεις σε σύγκριση με την Ευρώπη: άθλιες.

Όμως πάντα έχουμε επιτυχίες ανά τα χρόνια σε ατομικό επίπεδο για το μέγεθος της χώρας απίστευτες.

Και με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως βλέπε υδατοσφαίριση.

Αντιθέτως σε αλλά ομαδικά αθλήματα η επιτυχίες μας είναι πάντα εκθαμβωτικές όταν συμβαίνουν, βλέπε:

Ευρωμπάσκετ 1987, 2005

Euro 2004 ποδόσφαιρο

Υδατοσφαίριση είναι εξαίρεση γιατί πάντα η Εθνική μας ήταν ομάδα.

Από την άλλη σε ατομικό επίπεδο είναι πάρα πολλές οι μεγάλες διακρίσεις.

Χωρίς αθλητικά εργαλεία χωρίς αθλητική οργάνωση καταφέρνουμε πολλά.

Πάμε τώρα στο Ευρωμπάσκετ του 1987 ένας προπονητής κατάφερε και ένωσε την ατομικότητα του Γκάλη, Φάνη με την ομαδικότητα του Γιαννάκη, Φασούλα και των άλλων παιδιών.

Επιτυχία νίκη επί της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής ένωσης στον Τελικό.

Κάτι αντίστοιχο με διαφορετικό τρόπο έκανε ο Γερμανός προπονητής το 2004 πετώντας τότε εκτός τον Γεωργάτο που ήταν ο σταρ της Ελλάδας βάζοντας παίχτες με χαμηλό επίπεδο παιδείας σε συνεργασία και δημιουργώντας μια ομάδα που έπαιζε για έναν: τον προπονητή και μετά την χώρα.

Αποτέλεσμα η μεγαλύτερη έκπληξη σε ομαδικά αθλήματα στο κόσμο.

Αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό υπάρχει πάλι αθλητικό παράδειγμα που μας εξηγεί.

Εθνική ομάδα μπάσκετ παγκόσμιο πρωτάθλημα 2006 μετά το δεύτερο Ευρωμπάσκετ το 2005 έτοιμη να κάνει και αυτή κάτι αντίστοιχο νίκη επί της Αμερικής με κατοστάρα, όμως ο λαός μας ως εγωιστής κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να παρασύρει τους αθλητές μέσα από τις υποτίθεται αθλητικές εφημερίδες και τα ελληνικά ΜΜΕ.

Δεν κατάλαβαν ότι το εγώ τους παρασύρθηκε σε βαθμό που έχασαν τον τελικό από τους Ισπανούς χωρίς το μεγάλο τους όπλο οι Ισπανοί λόγο τραυματισμού.

Αν διάβαζαν την ιστορία οι Έλληνες, όλοι θα έλεγαν πριν τον τελικό ότι θα χάσουμε (γιατί απλά πάντα από τους Ισπανούς χάναμε και μετά κερδίζαμε Γιουγκοσλάβους, Ρώσους βλέπε 1987.

Χάσαμε από Ισπανούς εύκολα στον όμιλο· Άντ’ αυτού παρασύρθηκαν από τα θετικά συναισθήματα και πνίγηκαν στον τελικό.

Αυτό συμβαίνει σε ανθρώπους που ιδιοσυγκρασιακά είναι ατομιστές και εγωιστές, από την μια αυτά τα ψυχολογικά στοιχεία μπορούν από εκεί που οι άλλοι σε έχουν τελειωμένο μπορούν να σε φέρουν στην κορυφή και αντίστοιχος μπορούν να σε πάνε στο πάτο.

Με απλά λόγια όταν ένας ατομιστής εγωιστής βρεθεί σε πλαίσιο που οι κανόνες τηρούνται υπάρχουν αντίστοιχες υποδομές και παιδεία από τους φιλάθλους μας.

Τότε θα είμαστε συνέχεια στην κορυφή και ας μιλάμε για μια μικρή χώρα πληθυσμιακά.

Από την άλλη όμως όταν δεν υπάρχουν υποδομές παιδεία φιλάθλων και οι κανόνες δεν τηρούνται (ομοσπονδίες, ΓΓΑ, υπουργείο αθλητισμού, σωματεία).

Θα έχουμε σποραδικές επιτυχίες σε ατομικό επίπεδο πάντα και μερικές φορές σε κάποια ομαδικά, και οπαδούς αντί φιλάθλους που μέσα σε λίγες ώρες θα μιλάνε για ήρωες και μετά για προδότες..

Κάπως έτσι λειτουργεί και η υπόλοιπη χώρα δες δημόσιο, δήμους, περιφέρειες, κόμματα..

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

Πρέπει να καταλάβουμε αυτό που κατάλαβε ο Σωκράτης, ο Καποδίστριας και όλοι οι ξένοι κατακτητές μας.

Ότι είμαστε γεννημένοι για να κυριαρχήσουμε αρκεί να σταματήσουμε την ημιμάθεια που μας διέπει να συνεργαστούμε μεταξύ μας χωρίς να είμαστε εμπαθείς.

Να βάλουμε το εγώ μας σε συνθήκη ομαδικότητας.