Κι ό άνεμος, μας πάει στον Αγκώνα

Κείμενα ρεπορτάζ: Σαμόλη Ευαγγελία – Φωκά Αικατερίνη

Tο δρομικό μας ταξίδι συνεχίζεται, στα μέρη που το χτες ανταμώνει το σήμερα, απλά, νοσταλγικά….

στα μονοπάτια στα οποία οι οδοιπόροι ιχνηλατούν το παρελθόν……

στους τόπους που τα πάλαια και ωραία, ξεγλιστρούν αθόρυβα, συνθέτοντας φευγαλέες εικόνες στο πέρασμα των αθλητών.

Αυτές τις εικόνες, που ζωντανεύουν χρωματίζοντας την μνήμη, που αποτυπώνονται στην σταθερότητα της ανάσας, όταν η ευφορία διαδεχθεί την κούραση και ο παλμός γαληνεμένος, αναζητήσει την εμπειρία  που συλλέχθηκε με κόπο, σε κάθε διασκελισμό στο χώμα, σε κάθε ματιά στον καθάριο ουρανό, αυτές τις εικόνες που προσφέρονται σε αυτούς που αναζητούν με σεβασμό τα μυστικά της, αυτό το «μίλημα» της γης, γυρεύουμε να ανακαλύψουμε και να παρουσιάσουμε μέσα από τους αγώνες δρόμου που διοργανώνονται σε τούτο τον τόπο.

Δεύτερος προορισμός μας ο Αγκώνας, εκεί που η φύση σχεδίασε με μαεστρία ένα λυγισμένο ανθρώπινο αγκώνα, δίνοντας  μορφή και σχήμα  στο ειδυλλιακό τούτο χωριό, το αλώβητο από τον χρόνο.

«Το Μονοπάτι του ανέμου» μας ταξιδεύει κινηματογραφικά, από την «λευκή κορυφή», των νεότευκτων «μύλων του ανέμου», στην εποχή των πειρατών:

τότε, που οι Βίγλες (τα παρατηρητήρια –σκοπιές στο βουνό) προειδοποιούσαν για το «κακό συναπάντημα» όταν στο βάθος του ορίζοντα ξεπρόβαλλαν οι μαύρες σημαίες,

τότε, που υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν λιτά αλλά όμορφα, σε πετρό-κτιστες σπηλιές στο επονομαζόμενο «Αυλάκι της Παναγιάς»,

τότε, που οι καλαίσθητα σμιλεμένες στέρνες προσέφεραν ανάσα δροσιάς στα ζωντανά, στις καλλιέργειες, στους κατοίκους και τους μουσαφίρηδες του Βουνού.

Το πριν και το μετά, αποτυπώνονται ακόμη νωπά στον καμβά του σήμερα, ζωηρά, ανεπιτήδευτα, πάνω στα ερείπια της εκκλησίας του Αγ.Δημητρίου αλλά και στο νεώτερο κτίσμα της.

 Στο γεράνι και τον Ασφακιά οι στέρνες που αποτελούν κομμάτι από τις μνήμες του μονοπατιού του αγώνα, γέμιζαν νερό καθάριο σαν τις ψυχές, εκείνων των αλλοτινών χρόνων. Των χρόνων που το στάρι, το καλαμπόκι, οι φακές, το ματιάτο, τα ρεβίθια, ήταν η γενναία ανταμοιβή της εύφορης γης στις φροντίδες και το μεράκι των παραγωγών.

Το βαθυπράσινο των φτελιών μοιάζει με όαση σε ένα χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής, ενώ ένα παχύ χαλί από χαμομήλια, δίνει την αίσθηση ότι σε τούτα τα σημεία η πλάση δεν έχει απολέσει την πρωτόλεια γνώση της, την δύναμή της δημιουργίας, που δεν τιθασεύει η εξέλιξη και ο «πολιτισμός».

Ο «Άνεμος», μπερδεύει την ευωδιά της ρίγανης, με το θυμάρι, την αλισφακιά (φασκόμηλο), και το δεντρολίβανο, σε κάθε μας πάτημα,  ευωδιές δυνατές , φυσικές απαγίδευτες, από το φάσκιωμα του εμπορίου, γαργαλούν τα ρουθούνια αφυπνίζουν το πνεύμα.

Τα δεκάδες τοπωνύμια, ηχούν σχεδόν συνωμοτικά,  λες και ψιθυρίζουν μυστικά για τους μυημένους στο άβατο της περιοχής …»Στο σάκο», «στο καμένο μαντρί», «στον Λόγγο του Λειβαδά», «στου Χριστόφορου την πλαγιά», «στου Επαμεινώνδα το χωράφι», «στου Βένετα το κομπί», «στο Κλάφωρο», «στις Γείτσες», «στο Νεροστάτι» «στο Πρασωτό Αλώνι», «στα Χωράφια στους Γεωλύκους», «στο Μαγγανιά»  και η ιστορία του τόπου θαρρείς και ξεδιπλώνεται σε λίγες λακωνικές φράσεις.

Η Παναγία του Αγκώνα, χτισμένη το 1777, στην κατάφυτη πλαγιά του ορεινού χωριού κοσμεί με την μοναδικότητα της δυτικής τεχνοτροπίας κατασκευής της, τόσο τον τερματισμό της πορείας μας, όσο και την ιστορία της περιοχής.

Οι υπεραιωνόβιες κουκουναριές, θυμίζουν τον χρόνο, στον χρόνο, την ιστορία στην ιστορία. Η τέχνη,  αποτυπώνεται εξαιρετικά στις εικόνες, που φιλοξενεί το εσωτερικό του ναού. Το εκπληκτικό της τέμπλο έργο του Ανδρέα Σακβινάτσου,  αποδεικνύει το χνάρι της πίστης, στο θείο ταλέντο του δημιουργού.

Η εκκλησία χώρος γαλήνης και περισυλλογής παραμένει εκεί στο τέρμα, να προσφέρει ξεκούραση και θαλπωρή στους δρομείς και σε όσους δεν έχουν χάσει την πίστη , τις αξίες, τα ιδανικά και τους στόχους τους.

Τούτο το τέλος του δρόμου δεν είναι παρά η αρχή μιας προσπάθειας να παρουσιάζουμε το κάθε γεγονός,  πλαί πλαί με την παράδοση, την ταυτότητα και τον πολιτισμό μας.

Άλλωστε αυτοί είμαστε και αυτές είναι οι ρίζες μας.