Ο «γερόλυκος» του τοπικού ποδοσφαίρου Λεωνίδας Βανδώρος σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στο Sportsthea

Με ένα σπουδαίο άνθρωπο, οικογενειάρχη, επιτυχημένο επαγγελματία, καλό φίλο και ποδοσφαιριστή, θα έχουμε τη χαρά και την τιμή να πούμε δυο λόγια.

Να μιλήσουμε για την.... ερωμένη του, την μπάλα, όπου σε ηλικία 47 ετών δεν εννοεί να τα βάλει κάτω. Αντίθετα συνεχίζει και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα!

Ένα πραγματικό διαμάντι, που εδώ και 32 χρόνια κοσμεί τα γήπεδα της Κεφαλονιάς, όντας φόβος και τρόμος στις αντίπαλες εστίες, έχοντας πετύχει σε αυτή την πορεία, περισσότερα από 250 τέρματα.

Φυσικά και μιλάμε για τον Λεωνίδα Βανδώρο του Π.Α.Ο. Κεφαλονιάς.

Όμως, ας δώσουμε με την μία την πάσα στον ίδιο, για μια πολύ πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη

Λεωνίδα πότε ξεκίνησες, σε ποια ηλικία και ποια ομάδα ξεκίνησες το ποδόσφαιρο και αν θες μας αποκαλύπτεις τη σημερινή ηλικία σου;

Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο σε ηλικία 15 χρονών. Η πρώτη ομάδα στην οποία έπαιξα κανονικά με δελτίο, ήταν η Ελπίδα Αγίων Αναργύρων στην Αθήνα.

Έπαιξα σχεδόν δυο χρόνια στο εφηβικό της ομάδας. Τη δεύτερη χρόνια έκανα μια πολύ καλή σεζόν και τερμάτισα στην πρώτη θέση των σκόρερ με 14 γκολ, στην μια από τις δυο η τρεις αν θυμάμαι καλά τότε, κατηγορίες της Αθήνας σε αυτές τι ηλικίες. Τότε μου είχε πει μια ημέρα ο κόουτς ότι υπάρχει ενδιαφέρον από την Α.Ε.Κ., αλλά μέχρι εκεί. 

Στην συνέχεια τελείωσα το λύκειο στην Αθήνα και για κάποιους λόγους έπρεπε να επιτρέψω στο νησί. 

Εκείνη την τελευταία χρονιά με είχε ζητήσει επίσημα η μεγάλη ομάδα και δεύτερη της περιοχής «Άγιοι Ανάργυροι», που τότε αγωνίζονταν στην Δ’ Εθνική.

Μετά από 32 σχεδόν χρόνια συνεχόμενα μπάλας, φθάσαμε αισίως τα 47.......

Αγωνίστηκες με επιτυχία σαν επιθετικός όλα αυτά τα χρόνια με αποτέλεσμα να.... δεινοπαθήσουν τα αντίπαλα δίχτυα. Γνωρίζεις πόσα γκολ συνολικά έχεις πετύχει σε αυτή την καριέρα;

Έχω κρατήσει ένα αρχείο,το οποίο μου δείχνει ότι πρέπει να έχω πετύχει σχεδόν 250 γκολ. Οι Κρέπες είναι περισσότερες σίγουρα πάντως (γέλια).

Η καλύτερη μου χρονιά, ήταν αυτή που τερματίσαμε με τον Ηρακλή Πρόννων το 1996-97 στην τέταρτη θέση στην Α’ κατηγορία, σε ένα πρωτάθλημα τότε με 16 ομάδες. Είχα πετύχει 27 γκολ.

Την αμέσως επόμενη χρόνια πήγα στην Εύγερο, που δουλέψαμε μαζί.

Ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο με τον αδελφό σου τον Μάκη (από τα καλύτερα παιδιά και αυτός). Ωραία εμπειρία. Μίλησε μου λίγο για την συνύπαρξη σας στον Ηρακλή Πρόννων, αφού σαν πιο μεγάλος θα επέδρασε σίγουρα θετικά στην καριέρα σου.

Με τον αδερφό μου τον Μάκη κάναμε 6,7 πολύ καλές σεζόν τόσο στον Ηρακλή, όσο και στην ομάδα των Πρόννων.

Αυτός έπαιζε λίμπερο. Έχοντας μάθει ο ένας το παιχνίδι του άλλου, αρκετές φορές το διώξιμο του από την άμυνα ήταν κάτι σαν τελική πάσα, με αποτέλεσμα και λόγω της ταχύτητας μου να πετυχαίνει η ομάδα  τον στόχο της.

Θυμάμαι ένα περιστατικό στο αξέχαστο «stadium de kaminarata» στο Ληξούρι, όπου είχαμε κερδίσει 0-4 και είχα βάλει 3 γκολ. Προς το τέλος του παιχνιδιού στο κέντρο του γηπέδου, βλέπω έναν αντίπαλο να σφίγγει την γροθιά του και να ετοιμάζεται να μου την ρίξει.

Τραβιέμαι λοιπόν απότομα και την τρώγω ξώφαλτσα. Αυτό που συνέβη ήταν να μου σπάσει ένα μικρό σπυράκι στο πηγούνι και να τρέξει λίγο αίμα.

Πέφτω κάτω και έτσι όπως βρισκόμουν ξαπλωμένος, βλέπω τον αδερφό μου να έρχεται με χίλια (γέλια).

Εκεί λοιπόν σηκώθηκα και έφυγα σφαίρα πάνω του και τον τράβηξα μακριά να μην φάει κόκκινη. Πάντα ο Μάκης στο γήπεδο ήταν αυτός «ο μεγάλος αδερφός». Περάσαμε μαζί πολύ ωραία ποδοσφαιρικά χρόνια.

Έχεις δυο παιδιά τον Αργύρη και τον Δημήτρη και οι δύο ασχολήθηκαν κυρίως με το μπάσκετ, αλλά και την κολύμβηση. Πως τα.... κατάφερες και ξέφυγαν να γίνουν συμπαίκτες σου, αν και με τον πρώτο βρέθηκες κάποια στιγμή για πολύ λίγο στον Ηρακλή Πρόννων;

Καταρχήν εδώ θέλω να σου πω ότι δεν μου ξέφυγαν. Αυτό έγινε συνειδητά, λόγω όλων αυτών των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο της Κεφαλονιάς. Με τον Αργυρή είχα την τύχη να παίξουμε όντως μαζί, την σεζόν του 2015 στον Ηρακλή.

Ήταν για εμένα μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία, η καλύτερη που είχα όλα αυτά τα χρόνια.

Θα ήθελα τη γνώμη σου για το Κεφαλονίτικο ποδόσφαιρο. 

Την γνώμη μου για το Κεφαλονίτικο ποδόσφαιρο σου την είπα και στην πιο πάνω απάντηση μου. Όσο αφορά τι πρέπει να γίνει;

Υπάρχουν κάποιοι, λίγοι άνθρωποι, που μπορούν να ασχοληθούν με το τοπικό ποδόσφαιρο και δεν το κάνουν συνειδητά. 
Δυο τρεις προσπάθησαν στο πέρασμα των χρόνων, αλλά δυστυχώς όλες αυτές οι καταστάσεις τους ανάγκασαν να αποχωρήσουν. Κάποιοι από αυτούς γνωρίζουν σε ποιους αναφέρομαι.

Και μια σύγκριση του τότε με το σήμερα.

Εντάξει Νίκο άλλη εποχή. Τότε οι παίκτες πήγαιναν στο γήπεδο για να ΠΑΙΞΟΥΝ ποδόσφαιρο. Τώρα απλά πάνε για να περάσουν την ώρα τους.

Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι ότι, δεν έρχονται από πίσω νέα παιδιά που να αγαπάνε πραγματικά αυτό που κάνουν.

Τα περισσότερα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες παίζουν, με σκοπό μόνο και μόνο για να βάλουν κάποιο γκολ και να το πανηγυρίσουν σαν τον Ρονάλντο, ή να το γράψει το Ίντερνετ. Μόνο που ο κάθε Ρονάλντο, για να φθάσει μέχρι εδώ που έχει φθάσει και να συνεχίζει σε τέτοιο επίπεδο, δουλεύει στο γήπεδο και στα γυμναστήρια παρά πολλές ώρες της ημέρας.

Σόρρυ που γίνομαι καυστικός, αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Για να παίξεις μπάλα σήμερα σε υψηλό επίπεδο και δεν μιλάω να παίξεις στην Super League, μιλάω ακόμη και να παίξεις σε υψηλά στάνταρ σε ομάδα, στο Α’ η Β’ τοπικό, πρέπει να δουλέψεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις, πρέπει να έχεις το κεφάλι χαμηλά, πρέπει να σέβεσαι τον προπονητή σου, τους συμπαίκτες σου, τους αντιπάλους, τους διαιτητές και το πιο σημαντικό, να σέβεσαι 5-6 «παλαβούς» που βάζουν τα χρήματα τους και τρέχουν ώρες πολλές αφιλοκερδώς, για να κάνεις εσύ αυτό που σου αρέσει.

Ποιο γεγονός σε έκανε να χαρείς περισσότερο και ποιο ήταν η αιτία που σου έφερε κάποια στεναχώρια;

Το γεγονός που με έκανε να χαρώ περισσότερο, ήταν αυτό που ανέφερα και παραπάνω Νίκο. Το ότι κατάφερα έστω και σε δυο ματς να παίξω μαζί με τον γιο μου. Τώρα κάποια στεναχώρια. Ναι υπάρχει κάτι που συνέβη πριν από λίγα χρόνια, αλλά δεν θέλω να αναφερθώ.

Όλα ανήκουν πλέον στο παρελθόν και όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Πως καταφέρνεις να διατηρείσαι σε αυτό το αγωνιστικό επίπεδο;

Αυτό είναι κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι. Δουλεύω πάντα στην προπόνηση σαν να είναι η πρώτη μου φορά. Είναι φορές ειδικά στην αρχή της σεζόν, που έχω πει ότι τέλος τα παρατάω, αλλά όλο λέω άσε να δούμε και φέτος πως θα πάει και βλέπουμε.

Το να διατηρείσαι σε ένα αξιόλογο επίπεδο, θέλει να έχεις διαχρονικότητα και συνέπεια σε αυτό που επιτάσσουν οι κανόνες του ποδοσφαίρου άγραφοι και μη.

Είναι εξίσου σημαντικό, το πιο σημαντικό για τον αθλητή, να δουλέψει σε μικρή ηλικία. Εκεί μπαίνουν οι βάσεις οι οποίες μετά σε ακολουθούν.

Επίσης πολύ, σημαντικό η καλή ζωή. Δεν έχω καπνίσει πότε, δεν έχω πιει ποτέ, δεν έχω ξενυχτήσει ΠΟΤΕ πριν από αγώνα.

Τώρα πως είναι ακόμη η Αμαλία (η σύζυγος του) μαζί μου; Αυτό είναι ένα θαύμα (γελώντας).

Το τι έχει τραβήξει, τι τραβάει ακόμη, αλλά και σε πιο γήπεδο δεν έχει πάει είναι ένα άλλο θέμα (πάλι γελώντας).

Σοβαρά όμως τώρα. Πάντα ήταν και είναι δίπλα μου σε όλο αυτό με περισσή υπομονή. ΗΡΩΑΣ.

Υπάρχουν ταλέντα στα νησιά μας;

Φυσικά και υπάρχουν ταλέντα στα νησιά μας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, όπως και να έχει το νησί από μόνο του σε περιορίζει.

Επίσης για λόγους που ανέφερα και παραπάνω, το ποδόσφαιρο μας δυστυχώς έχει αρκετά σοβαρά προβλήματα, τα οποία δύσκολα θα λυθούν, με αποτέλεσμα κάποια παιδιά τα οποία θα μπορούσαν να εξελιχθούν να παραμένουν στάσιμα.

Τι θα πρότεινες στα νέα παιδιά που πιθανόν να ήθελαν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο;

Είναι αρκετά αυτά φίλε Νίκο. Τα περισσότερα είναι γνωστά. Δουλειά, σεβασμός, αγωνιστικότητα κ.α.

Το πιο σημαντικό όμως είναι το εξής: Να κάνουν αυτό που αγαπούν καθημερινά, με πάθος και με συνέπεια. 

Οικογένεια, δουλειά, ποδόσφαιρο. Σίγουρα ένα δύσκολο κομμάτι που απαιτεί θυσίες. Πως τα καταφέρνεις, σε όλα;

Χμμμμμ Εδώ να δεις τι γίνεται φίλε μου. Είναι πολλές φορές, που για να καταφέρω να πάω προπόνηση, δουλεύω ώρες πολύ περίεργες. Ξέρω όμως ότι αν δεν προπονηθώ, δεν μπορώ να αγωνιστώ στο επίπεδο που πρέπει και μου αρέσει και βέβαια εδώ το πιο σημαντικό είναι να μην υπάρξει και κάποιος τραυματισμός.

Τα περισσότερα οφείλονται βέβαια στο έτερο ήμισυ. Μην το ξεχνάμε αυτό.

Αθλητικές υποδομές;

Εδώ νομίζω αρχίζει μετά από πολλά πολλά χρόνια, να φαίνεται φως στο τούνελ. Πλέον το γήπεδο του Αργοστολίου είναι έτοιμο. 
Αυτό της Σκάλας ετοιμάζεται. Πριν από μερικούς μήνες διορθώθηκε κάπως ο αγωνιστικός χώρος των Τζαννάτων. Για το γήπεδο της Ερύσσου, τι να πει κανείς.

Ένα πραγματικό στολίδι. Πολλά πολλά συγχαρητήρια σε αυτόν τον άνθρωπο εκεί στην Έρυσσο, αλλά και σε αυτούς που τον στήριξαν σε αυτή την προσπάθεια τα δυο αυτά χρόνια και έφεραν εις πέρας αυτό το πολύ σπουδαίο για την περιοχή αλλά και για ολόκληρο το νησί, έργο.

Νομίζω είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι αντίστοιχο με ιδιωτική πρωτοβουλία.

Έχεις σκεφτεί πότε θα βάλεις τέλος στην καριέρα σου και με ποια φανέλα;

Την πιο εύκολη ερώτηση μου την άφησες για το τέλος (γελώντας). Νομίζω ότι Θεού θέλοντος και Φωή επιτρέποντος, θα πάρω κάποιο χρόνο και φέτος. Του χρόνου θα δούμε πάλι. Ε! νομίζω ότι εδώ που φθάσαμε, μόνο με την φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος σκέφτομαι την τελευταία εμφάνιση.

Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις, αλλά δεν νομίζω να αλλάξει κάτι εδώ.

Ο λόγος Λεωνίδα σε σένα να κλείσουμε αυτή την ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

Αυτά τα 32 χρόνια μέσα από το ποδόσφαιρο έχω κάνει μόνο φίλους. Σίγουρα αυτή η διαδρομή φθάνει προς το τέλος της. Έχω αλλάξει σχεδόν 10 ομάδες. Δεν αντιμετώπισα πουθενά ιδιαίτερα προβλήματα. Πολλές οι παραστάσεις ειδικά αυτές στον Ηρακλή, την Εύγερο και την Α.Ε. Κεφαλονιάς και τον Α.Ο. Πρόννων.

Θέλω εδώ όμως, κλείνοντας να αναφερθώ στην τωρινή μου ομάδα. Είμαι στον Π.Α.Ο. Κεφαλονιάς στη τρίτη μου χρονιά. Ότι και να πεις για αυτή την ομάδα και τον κόουτς Φωή είναι λίγο.

Μια ομάδα η οποία είναι ευχή για έναν παίκτη να βρίσκεται. Μια παρέα παικτών που ο σεβασμός περισσεύει. Μια παρέα παικτών που βγαίνει να διασκεδάσει μαζί και όχι μόνο στις νίκες.

Μια παρέα παικτών που βοηθά έμπρακτα ο ένας τον άλλο, τόσο εντός αλλά και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Μια ομάδα που στηρίζεται πολύ στα νέα παιδιά (εγώ χαλάω λίγο το μ.ο γελώντας) και η δουλειά που έχει γίνει στις μικρές ομάδες όλα αυτά τα χρόνια, ήδη φαίνεται μέσα στο γήπεδο και δεν μιλάω μόνο αγωνιστικά. Όλα αυτά τα παιδιά, έχουν μάθει να σέβονται συμπαίκτες και αντιπάλους και αυτό για εμένα είναι πιο σημαντικό και από το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Φυσικά όλα αυτά έχουν ένα όνομα, Τάκης Φωής. Τι να πεις γι αυτόν τον άνθρωπο. Ζει και αναπνέει γι αυτό που κάνει.

Του εύχομαι να το συνεχίσει για πολλά πολλά χρόνια και κάποια στιγμή να καταφέρει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και κάποιος ή κάποιοι παίκτες που έχει δουλέψει και δουλεύει, να τους δει σε κάποια μεγάλη ομάδα.

Ήδη κάποιος από αυτά τα παιδιά, βρίσκεται αρκετά κοντά σε αυτό τον στόχο.

Φίλε Νίκο, σε πρωτογνώρισα ως κόουτς την χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα με την Εύγερο (1997-98).

Τότε που αυτή η ομάδα είχε παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο κατά την γνώμη μου στην Κεφαλονιά, από το 1990 τουλάχιστον που εγώ θυμάμαι το ποδόσφαιρο εδώ.

Τότε 5 παίκτες της ομάδας είχαμε πετύχει 85 γκολ. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!! 

Από τότε λοιπόν μέχρι σήμερα, είσαι ένας Κύριος, ένας σωστός οικογενειάρχης, που κοσμεί με την παρουσία του όχι μόνο το τοπικό μας ποδόσφαιρο, αλλά και όλη την Κεφαλονιά.

Να είσαι πάντα καλά.

Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που αφιέρωσες για εμάς και σου ευχόμαστε υγεία για να μπορείς να συνεχίσεις να χαίρεσαι αυτό που λατρεύεις και εμείς να σε καμαρώνουμε, όχι μόνο για το ταλέντο σου αλλά και το σπουδαίο σου ήθος, όντας παράδειγμα της νέας γενιάς.
Και εγώ σε ευχαριστώ!